اشتغال و سرمایه گذاری
اﯾﻦ ﮔﺰاره ﮐﻪ ﺑﺮاى اﯾﺠﺎد اﺷــﺘﻐﺎل ﺑﺎﯾﺪ ﺳــﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔــﺬارى ﮐﺮد"، ﻫﯿﭽﮕﺎه ﺑﺎ ﻓﻠﺴــﻔﻪ ﮐﺎرى ﻣﻦ ﺟﻮر در ﻧﻤﻰ آﻣﺪ، و ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ادﻋﺎﻫﺎ ﻣﺸــﮑﻞ دارم. اﻣﯿﺪوارم از زاوﯾﻪ اى دﯾﮕﺮ، ﺗﻮﺟﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن را ﺑﻪ راﺑﻄﻪ ﺑﯿﻦ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬارى و اﺷﺘﻐﺎل ﺟﻠﺐ ﮐﻨﻢ. اﺑﺘﺪا ﻣﺎﯾﻠﻢ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﺳــﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬارى ﺑﭙﺮدازم. ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻰ اﺳــﺖ ﮐﻪ ﻣﺆﺳﺴــﻪ ﻫــﺎى اﻋﺘﺒﺎرى دﭼﺎر ﻣﺸــﮑﻼت ﻣﺎﻟﻰ ﺷــﺪه اﻧﺪ. ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﻼﺻﻪ دﺳــﺘﻪ اى از اﯾﻦ ﻣﺆﺳﺴــﺎت اﻣﮑﺎن ﭘﺮداﺧﺖ اﺻﻞ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﻣﺸــﺘﺮﯾﺎن ﺧﻮد را ﻧﺪارﻧﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻋﻠﺖ ﺳــﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬاران ﺑﻪ ﻣﺴــﺌﻮﻻن ﮐﻼن ﻣﺎﻟﻰ ﮐﺸــﻮر رﺟﻮع ﮐﺮده، درﺧﻮاﺳــﺖ ﺑﺎزﭘﺮداﺧﺖ ﺳــﺮﻣﺎﯾﻪ ﺧﻮدﺷــﺎن را ﮐﺮده اﻧﺪ. زﻣﺎﻧﻰ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ درﯾﺎﻓﺖ ﻧﻈﺮ ﻣﻮاﻓﻖ ﻣﺴــﺌﻮﻻن ﻧﺸﺪه اﻧﺪ، اﻗﺪام ﺑﻪ ﺑﺮﮔﺰارى ﮔﺮدﻫﻤﺎﯾﻰ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷــﻌﺐ ﻣﺆﺳﺴــﺎت ﻓﻮق ﮐﺮده اﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ زﺑﺎن زور آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺑﻌﻀﺎً ﭘﺲ اﻧﺪاز ﻋﻤﺮﺷــﺎن اﻋﻼم ﻣﻰ ﮐﺮدﻧﺪ، اﯾﻨــﮏ ﭘﺲ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ. ﻧﻈﺮات در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﻦ ﻃﺮز رﻓﺘﺎر ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮده اﺳــﺖ، ﺑﺎ اﯾﻦ وﺻﻒ ﮐﻪ اﮐﺜﺮ ﺳــﺎﯾﺖ ﻫﺎ )ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ آﯾﺪ( ﺟﺎﻧﺐ ﺳــﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬاران را ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻌﻀﻰ اوﻗﺎت ﻫﻢ، ﺑﻪ ﻧﺪرت اﻟﺒﺘﻪ، ﻣﻘﺎﻣﻰ ﯾﺎ ﻣﺴــﺌﻮﻟﻰ اﻋﻼم ﮐﺮده ﮐﻪ ﻫﺮ ﺳــﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬارﯾﻰ رﯾﺴﮏ ﺧﻮد را دارد. ﻣﻰ داﻧﯿﺪ رﯾﺴــﮏ ﭼﯿﺴﺖ؟ واﻗﻌﻪ اى ﮐﻪ ﺑﺎ اﺣﺘﻤﺎل ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه اى ﺑﻪ وﻗﻮع ﻣﻰ ﭘﯿﻮﻧﺪد. ﻣﻰ داﻧﯿﺪ اﺣﺘﻤﺎل ﭼﯿﺴــﺖ؟ ﺷــﺎﺧﺺ اﻧﺪازه ﮔﯿﺮى ﺷﺎﻧﺲ. ﭘﺲ ﺷــﺎﻧﺲ ﭼﯿﺴﺖ؟ آﻧﭽﻪ ﺗﻘﺪﯾﺮ اﺳــﺖ. ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻰ ﭘﺎﯾﻪ ﺗﺮ از آﻧﻰ ﺑﺸﻮد ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﮐﻨﺘﺮل ﺑﺎﺷﺪ، اﺳﺎس ادﻋﺎى ﺧﻮد را ﻣﻄﺮح ﻣﻰ ﮐﻨﻢ. آﯾﺎ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬار ﻣﻰ داﻧﺴــﺘﻪ ﮐﻪ ﺿﻤﺎﻧﺘﻰ در ﺧﺼﻮص ﺳــﻮدآور ﺑﻮدن ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬارﯾﺶ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷــﺘﻪ؟ ﺑﻪ رﻏﻢ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻨﯿﻦ داﻧﺸــﻰ ﻣﻰ داﺷﺘﻪ، آﯾﺎ درﺧﻮاﺳﺖ اﻣﺮوز وى ﺑﺮاى ﻋﻮدت اﺻﻞ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ اش ﻣﻮﺟﻪ اﺳﺖ؟ اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ادﻋﺎ ﻣﻄﺮح ﺷﺪ، ﻧﻈﺮ ﺑﻨﺪه ﻣﺸﺨﺺ اﺳﺖ: ﻧﻪ. ﺑﺴــﯿﺎرﻧﺪ اﻓﺮادى ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺳﻮد ﺑﺮدن، ﺧﻮد را ﯾﮕﺎﻧﻪ ﺧﺮدﻣﻨﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﻓﺮض ﻣــﻰ ﮐﻨﻨﺪ، اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺤــﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﺿﺮر ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﻰ ﺷــﻮﻧﺪ، زﻣﯿﻦ و زﻣﺎن را ﻣﻘﺼﺮ ﻣﻰ ﭘﻨﺪارﻧﺪ. ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻰ اﯾﻦ دﺳﺘﻪ از اﻓﺮاد ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺮﯾﮏ در ﺳﻮد ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑــﻪ ﻫﻨــﮕﺎم ﺿﺮر ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﻪ زﻣﺎن ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮدد و ﺳــﺮﻣﺎﯾﻪ ﺧﻮد را ﭘﺲ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺴــﯿﺎر ﻣﺮدرﻧﺪى ﻣﻰ آﯾﺪ، اﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﮔﻮﻧﻪ اﺳﺖ. آﻧﭽﻪ از ﯾﺎدآورى واﻗﻌﻪ ﻣﺆﺳﺴــﺎت اﻋﺘﺒﺎرى ﻣﻨﻈﻮر داﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮ ﻓﺮد ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬارى ﻣﻰ داﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺴــﺒﺖ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ در آﯾﻨﺪه رخ ﻣﻰ دﻫﺪ، ﻫﯿﭻ اﺣﺪاﻟﻨﺎﺳــﻰ ﮐﻨﺘﺮل ﻧﺪارد، ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺧﯿﻠﻰ ﻫﺎ ادﻋﺎﯾﻰ ﻣﻐﺎﯾﺮ ﺑﺎ اﯾﻦ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷــﻨﺪ. ﺑﺎ ﻋﻠﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ، ﻣﯿﺰان ﺑﺮاى ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﯿﺮى در ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬارى درﺳــﺖ ﯾﺎ ﻏﻠﻂ ﺑﻮدن ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬارى اﺳﺖ، ﻧﻪ آﻧﭽﻪ از ﻧﺘﯿﺠﻪ آن اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻰ رود. ﻟﻄﻔــﺎً اﯾــﻦ ﺑﺤﺚ را ﮐﻤﻰ ﻏﻮر ﮐﻨﯿﺪ. ﺗﺼﻤﯿــﻢ در ﺧﺼﻮص اﯾﻨﮑﻪ در ﭼﻪ زﻣﯿﻨﻪ اى ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬارى ﮐﻨﯿﻢ، ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﻮرد اﻧﺘﻈﺎر ﺑﺎﺷﺪ. ادﻋﺎ اﯾﻦ اﺳــﺖ ﮐﻪ ذات ﺳــﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬارى، اﯾﻨﮑﻪ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬارى ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ درﺳﺖ اﺳﺖ ﯾﺎ ﻏﻠﻂ، ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺪ ﻧﻈﺮ ﻗﺮار داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. در اﯾﻦ ﺻﻮرت ذات ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬارى، ﻣﺤﺮك ﻣﺎﺳﺖ ﻧﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﻮرد اﻧﺘﻈﺎر. اﮔﺮ ﻧﺘﯿﺠﻪ، ﻣﺤﺮك ﻋﻤﻞ و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﺎ ﺑﺎﺷــﺪ ﭼﻪ ﺑﺴــﺎ ﮐﻪ ﺑﺴﺎن ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬاران ﮐﺎﺳﭙﯿﻦ )ﭼﻪ اﺳﻢ زﯾﺒﺎﯾﻰ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﻰ ﯾﺎد ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ( ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺿﺮر ﻫﻤﻪ را، ﺟﺰ ﺧﻮدﻣﺎن، ﻣﻘﺼﺮ ﻓﻼﮐﺖ ﺧﻮد ﺑﺪاﻧﯿﻢ. ﺑﺴــﯿﺎر ﺧُﺐ، ﭼﻪ ارﺗﺒﺎﻃﻰ اﺳﺖ ﺑﯿﻦ ﺑﺤﺚ ﺑﺎﻻ و اﺷﺘﻐﺎل؟ ﻣﻦ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﭘﯿﮕﯿﺮ ﻣﺒﺤﺚ اﺷــﺘﻐﺎﻟﻢ و اﯾﻨﮑﻪ آﯾﺎ ﻣﻰ ﺷﻮد ﺑﺎ ﺷــﻨﺎﺧﺖ دﻗﯿﻖ ﺗﺮ، ﯾﺎ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺗﺮ، از اﺷــﺘﻐﺎل ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ راه ﺣﻠﻰ، اﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ اﺷﺘﻐﺎل ﯾﮏ ﻣﺸﮑﻞ اﺳﺖ، ﺑﺮاى ﺣﻞ ﻣﺸــﮑﻞ ﺑﺪﻫﯿﻢ. ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺸــﺨﺺ ﻣﻦ ﻫﻤﭽﻨــﺎن ﭘﯿﮕﯿﺮ آن آﻣﺎر دو ﻣﯿﻠﯿﻮن ﺑﯿﮑﺎر ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﯿﻞ داﻧﺸــﮕﺎﻫﻰ ﻫﺴــﺘﻢ. ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻦ ﺑﺮ داﻧﺸــﮕﺎﻫﯿﺎن اﺳﺖ، ﯾﻌﻨﻰ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ از داﻧﺸــﮕﺎه ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﯿﻞ ﺷﺪه اﻧﺪ و اﯾﻨﮏ ﺑﯿﮑﺎر ﻣﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺳﺆال اول ﻣﻦ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ آﯾﺎ ﻣﺤﺮك و اﻧﮕﯿﺰه اﯾﻦ دﺳﺘﻪ، از ﺣﻀﻮر در داﻧﺸﮕﺎه و ﺗﺤﺼﯿﻞ در آﻧﺠﺎ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺷﻐﻠﻰ در آﯾﻨﺪه، ﭘﺲ از ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﯿﻠﻰ ﺑﻮده اﺳﺖ؟ اﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺎﺷﺪ، آﻧﮕﺎه داﺳﺘﺎن اﯾﻦ دوﺳﺘﺎن ﺑﺴﯿﺎر ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬاران ﮐﺎﺳﭙﯿﻦ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ. ﯾﻌﻨﻰ ﺑﺮاى ﺗﺄﻣﯿﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ اى اﻗﺪام ﺑﻪ ﺳــﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬارى ﮐﺮده اﻧﺪ. ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً اﺷﺘﻐﺎل، ﺗﻤﺎﻣﻰ اﻧﮕﯿﺰه اﯾﻨﺎن ﻧﺒﻮده. ﻣﻰ ﺗــﻮان ﺑﻪ ﭘﺮﺳــﺘﯿﮋ اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ، ﻋﻼﻣﺖ ﻣﺜﺒﺖ زدن در ﯾﮑــﻰ از ﭼﻬﺎرﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎى ﻓﻬﺮﺳــﺖ ﮐﺎﻧﺪﯾﺪاى ﻣﻨﺎﺳــﺐ ازدواج ﺑﻮدن، ﯾﺎ اﺧﺬ اﻣﺘﯿﺎز ﻻزم ﺑﺮاى ﻣﻬﺎﺟﺮت ﻫﻢ اﺷــﺎره ﮐﺮد. اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﺮ ﺳــﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬارى دﯾﮕﺮى، اﯾﻦ اﺣﺘﻤﺎل وﺟﻮد داﺷــﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ دﻟﺨﻮاه ﺳــﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬار ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﺣﺎل اﯾﻦ دﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻃﻰ ﮐﺮدن دوران داﻧﺸﮕﺎﻫﻰ از ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺷﻐﻞ ﻣﻮرد اﻧﺘﻈﺎر ﺧﻮد ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮرده اﻧﺪ، ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺗﻬﺪﯾﺪى ﺑﺮاى اﻣﻨﯿﺖ ﻣﻠﻰ ﮐﺸــﻮر ﺷﺪه اﻧﺪ. اﯾﻦ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ اى اﺳــﺖ ﮐﻪ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﮐﺸــﻮر ﺧﻮد را ﻣﻮﻇﻒ ﺑﻪ رﻓﻊ آن ﻣــﻰ داﻧﺪ. اﻟﺒﺘﻪ دو ﻣﯿﻠﯿﻮن ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﯿﻞ داﻧﺸﮕﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﻧﻤﻰ ﭘﺬﯾﺮد ﮐﻪ ﺷﻐﻠﻰ را اﻧﺠﺎم دﻫﺪ ﮐﻪ در ﺧﻮر ﺧﻮد ﻧﻤﻰ داﻧﺪ. اﯾﻨﮑﻪ ﺳــﻪ ﻣﯿﻠﯿﻮن ﺗﺒﻌﻪ اﻓﻐﺎﻧﺴــﺘﺎن در اﯾﺮان ﺑﺎ ﻣﺸــﮑﻞ ﺑﯿﮑﺎرى ﻣﻮاﺟﻪ ﻧﯿﺴــﺘﻨﺪ، اﻣﺎ اﯾﺮاﻧﯿﺎن ﺑﯿﮑﺎرﻧﺪ، ﺧﻮد داﺳﺘﺎن ﮐﻤﺪى دﯾﮕﺮى اﺳﺖ.
ﺳـﮑﺎﻧﺲ آﺧﺮ، راه ﺣﻞ: آﻧﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه رﻓﺘﻪ اﻧﺪ، ﯾﺎ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬارى ﮐﺮده اﻧﺪ و ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ واﻗﻌﺎً ﺑﻪ درس ﺧﻮاﻧﺪن ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺘﻪ اﻧﺪ. اﮔﺮ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺘﻪ اﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﻈﺶ را ﻫﻢ ﺑﺮده اﻧﺪ و ﻧﻮش ﺟﺎﻧﺸــﺎن، ﮔﻮاراى وﺟﻮدﺷــﺎن. اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﺮاى ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﺷﻐﻞ راﻫﻰ داﻧﺸﮕﺎه ﺷﺪه اﻧﺪ، ﺗﯿﺮﺷﺎن ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺧﻮرده. ﻣﻰ داﻧﯿﺪ، در ﻗﺪﯾﻢ ﺑﯿﻦ ﺷــﺎﻏﻠﯿﻦ ﺣِﺮَف )ﺣﺮﻓﻪ ﻫﺎ( و ﺑﺎزار ﻧﯿﺎز ﯾﮏ ﺗﻨﺎﺳﺐ ﭘﺎﯾﺪار ﺑﺮﻗﺮار ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺻﺎﺣﺒﺎن ﺣِﺮَف از ﻃﺮﯾﻖ اﺳــﺘﺎدﮐﺎران اﻧﺠﺎم ﻣﻰ ﮔﺮﻓﺖ. ﻋﻠﻮم ﺟﺪﯾﺪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ رﻣﺰ اﺳﺘﺎدﮐﺎران را ﺑﻪ ﻣﻌﺎدﻻت و ﻓﺮﻣﻮل ﻫﺎى رﯾﺎﺿﻰ و ﻣﺪﻟﺴــﺎزى ﻫﺎى ﻓﯿﺰﯾﮑﻰ و ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﺗﺒﺪﯾــﻞ ﮐﻨﺪ. از اﯾﻦ راه ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺻﺎﺣﺒﺎن ﺣِﺮَف ﺑﻪ ﺻﻮرت اﻧﺒﻮه، اﻣﮑﺎن ﭘﺬﯾﺮ ﺷــﺪ. ﻗﺒﻼً ﺷــﺨﺺ ﺳﺎل ﻫﺎ در ﻧﺰد اﺳــﺘﺎدﮐﺎر دوره ﻣﻰ دﯾﺪ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻣﺜﻼً ﻗﻨﺪاق ﯾﮏ ﺗﻔﻨﮓ را ﭼﻄﻮر ﺑﺴﺎزد، ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻔﻨﮕﭽﻰ ﻣﺸــﻬﻮر ﻣﻰ ﺷﺪ. اﻣﺮوز اﻧﺤﻨﺎى دﺳﺘﻪ ﺗﻔﻨﮓ ﯾﮏ ﺗﺎﺑﻊ رﯾﺎﺿﻰ اﺳﺖ، دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺎزى ﺑﻪ اﺳﺘﺎدﮐﺎر ﻧﯿﺴﺖ، اﻣﺎ ﺑﻪ ازاى آن، ﻫﺰاران ﺳﺎزﻧﺪه دﺳــﺘﻪ ﺗﻔﻨﮓ از داﻧﺸﮕﺎه ﻫﺎ ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﯿﻞ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ، درﺣﺎﻟﻰ ﮐﻪ ﻧﯿﺎز ﺟﺎﻣﻌﻪ در دوران ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ دﺳــﺘﻪ ﺗﻔﻨﮓ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﻰ ﮐﻨﺪ. داﺳــﺘﺎن ﻣﻰ ﺷــﻮد ﻫﻤﺎن داﺳﺘﺎن ﭘﯿﺎز و ﺳــﯿﺐ زﻣﯿﻨﻰ، ﮐﻪ ﮐﺸﺎورز ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮏ ﻓﺼﻞ از ﺗﻐﯿﯿﺮات ﺑﺎزار ﻋﻘﺐ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ.
آﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻌﺪاد داﻧﺸﮕﺎه ﻫﺎ را ﮐﻤﺘﺮ ﮐﻨﯿﻢ؟
آﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ درس ﺧﻮاﻧﺪن و ﯾﺎدﮔﯿﺮى ﻓﻨﻮن ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪﻧﺪ، ﯾﻌﻨﻰ ﺣﺎﺿﺮﻧﺪ در راه ﯾﺎدﮔﯿﺮى اﯾﺜﺎر ﮐﻨﻨﺪ، وارد اﯾﻦ ﻣﺮاﮐﺰ ﺷﻮﻧﺪ؟ ﻇﺮﻓﯿﺖ داﻧﺸــﮕﺎﻫﻰ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺗﻨﺎﺳــﺒﻰ ﺑﺎ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺻﻨﻌﺘﻰ و ﯾﺎ ﺑﻮروﮐﺮاﺳﻰ
اﯾﺮان دارد؟اﻣــﺎ ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﯿﻼﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳــﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬاران ﺷﮑﺴــﺖ ﺧﻮرده، اﯾﻨﮏ ﺑﺎ ﮔﺮدﻫﻤﺎﯾﻰ در ﺟﻠﻮى ﭼﺸــﻢ ﻣﻠﺖ، ﻣﻠــﺖ را ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﺎ اﻣﻨﻰ ﻣﻰ ﮐﻨﻨﺪ! ﻫﻤﻪ ﻋﺎﺷــﻖ ﺳﻮد ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬارى ﻫﺴــﺘﻨﺪ، ﻧﻪ ﻋﺎﻟِﻢ ﺑﻪ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬارى. ﺑﺎز ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﻔﺖ اﻧﺸﺎﷲ.
+ نوشته شده در شنبه هشتم مهر ۱۳۹۶ ساعت 19:16 توسط مدل ساز
|
